بازیکن تیمی سه ستاره

بازیکن تیمی سه ستاره

یکی از مهمترین عوامل موفقیت در هر کسب و کاری، توانایی افراد در انجام کارها در قالب یک تیم است. رهبرانی که می­توانند کارکنانی با توانایی کار تیمی را شناسایی، استخدام و تربیت کنند، قادرند خیلی سریع­تر و به­آسانی، تیم­های قوی­تری ساخته و با ترکیب خصوصیات فردی، فرایند کار تیمی را در سازمان تسریع کنند. بهره­مندی از یک تیم موفق در محیط کار، آرزوی هر مدیری است و مهمترین دغدغه برای تحقق آن، تشخیص درست و پرورش مناسب افراد، برای همکاری در یک تیم کاری است. حال، سؤال اساسی این است که این کار باید بر اساس چه مؤلفه­هایی صورت گیرد؟ چه رفتارهایی را باید به­عنوان ارزش و فرهنگ مطلوب برای کارکنان یک تیم در نظر گرفت؟

علی­رغم اینکه ویژگی­های شخصیتی و رفتار افراد می­تواند یک شاخص مهم برای پیش­بینی عملکرد شغلی آنان باشد، اغلب مدیران اهمیت چندانی برای آن قائل نبوده و صرفا مؤلفه­های دانشی و مهارتی مانند تحصیلات، قابلیت­های تخصصی و تجارب فنی آن­ها را ملاک و اولویت انتخاب قرار می­دهند.

احتمالاً شما هم این نقل قول را شنیده­اید که “شخصیت را استخدام کنید و مهارت را آموزش دهید” یا این عبارت را که “سازمان­ها، افراد را بر اساس دانش و مهارت جذب و بر اساس رفتارشان، اخراج می­کنند!”. اکثر افراد در زمان ورود به سازمان، مهارت­های تخصصی لازم را یاد گرفته و بر فراز و نشیب­های آن تسلط می­یابند در حالی که، ویژگی­های شخصیتی و رفتاری، نهادینه شده و تغییر دادن آن­ها به مراتب سخت­تر خواهد بود. بسیاری از مدیران را دیده­ایم که از روی اِکراه، افراد خودمحور را استخدام می­کنند و بعد، این کار را به­سادگی به این دلیل که این افراد، تخصص خوبی دارند، توجیه می­کنند یا اینکه رفتار متکبرانه را در کارمندی می­بینند و از برخورد با آن رفتار، خودداری می­کنند و غالباً سهم کاری آن فرد و توانایی­های فنی او را بهانه می­آورند.

پاتریک لنچونی، نویسنده­ی کتاب بازیکن تیمی ایده­آل، افراد مناسب برای کار تیمی را با سه ویژگی معرفی می­کند: «فروتن، پُرولع و هوشمند». برای تشخیص و تربیت اعضای فروتن، پرولع و هوشمند، لازم است معنای دقیق این کلمات را فهمید. اگرچه هر سه کلمه خیلی ساده به نظر می­آیند، اما باید دانست که چگونه هر سه آن­ها در کنار هم، فضایل ضروری برای یک بازیکن تیمی را تشکیل می­دهند.

• فروتنی

افراد فروتن، فاقد خودخواهی و خودشیفتگی بوده و عجله­ای برای جلب توجه ندارند. آن­ها خود را برتر از دیگران نمی­دانند. البته، باید توجه داشت که فروتنی به معنای کوچک­شمردن خود نیست بلکه به این معنا است که افراد به تیم بیشتر از خودشان اهمیت می­دهند و موفقیت را یک دستاورد جمعی می­دانند نه یک مقوله­ی فردی. فروتنی نسبت به دو ویژگی دیگر، از اهمیت بیشتری برخوردار است.

• پرولع­بودن

بازیکنان تیمی مطلوب، اشتیاق زیادی به کار دارند. همیشه کارهای بیشتری می­طلبند و به­دنبال یادگیری و مسئولیت بیشتر هستند. تقریباً هیچ­وقت مدیران این افراد مجبور نمی­شوند آن­ها را به کار بیشتر وادار کنند؛ چون آن­ها خودانگیخته و کوشا هستند و دائما به مرحله­ی بعدی و فرصت آتی فکر می­کنند. این افراد از این فکر که کسی آن­ها را “از زیر کار دررو” تصور کند، متنفرند. البته، این ویژگی به معنای اعتیاد به کار نیست، بلکه عدم رضایت به حداقل­هاست.

• هوشمند بودن

بازیکنان تیمی ایده­آل، در ارتباطات باهوش هستند. منظور از هوش، همان هوش هیجانی یا توانایی مدیریت احساسات خود و دیگران است. این افراد با مردم حس مشترک دارند و با آن­ها روابط خوبی برقرار می­کنند. آن­ها سؤالات مناسبی مطرح می­کنند، به حرف دیگران گوش می­دهند و در گفتگوها توجه کامل خود را حفظ می­کنند. افراد هوشمند معمولاً می­دانند که در موقعیت گروهی چه اتفاقی در حال رخ دادن است و چگونه باید به مؤثرترین شیوه با دیگران تعامل کنند.

آنچه بازیکن تیمی را قدرتمند و منحصربه­فرد می­کند، ترکیب به اندازه­ی هر سه ویژگی و داشتنِ هر سه ستاره است. اگر حتی یک ویژگی در عضوی از تیم کم باشد، کار تیمی دشوارتر و حتی گاهی غیر ممکن می­شود و نیازمند توجه، حوصله و اختصاص زمان بیشترِ مدیر خود خواهد بود. البته، باید توجه داشت که تشخیص دقیق افراد، همیشه کار آسانی نیست و نباید سرسری انجام شود. برچسب­زنی نادرست به یکی از اعضای تیم، حتی در خفا یا به شوخی، ممکن است آسیب­زا باشد. به یاد داشته باشیم که هدف از ارائه­ی این مدل، طبقه­بندی متعصبانه­ی افراد نیست، بلکه رسیدن به درک بهتری از ویژگی­هایی است که باید در تیم تشخیص یا پرورش دهیم. بدیهی است که هیچ­کسی کامل نیست و حتی شخصی که هر سه ویژگی را دارد گهگاه، روز یا هفته­ی بدی را سپری می­کند.